Sneakers and Paws | Bandana’s, blankets & beanies voor de hippe hond
  • Gastblog door Dana Huybrechts, mama van Briek, Féline en Rika!

Begin 2019 overleed onze huiskat Juul. Mijn vriend, was absoluut geen katten vriend maar zoals we altijd zeiden: ’de kat was er voor hem’. Dus ze hadden elkaar moeten leren aanvaarden.

Tranen met tuiten, veel verdriet en veel gemis. De kinderen waren verdrietig op hun manier. Van het immense gehuil door merg en been tot 20 minuten later ‘mama mag ik een koek’. Kinderen zijn zo flexibel, zo apart in het verwerken van hun verdriet.

Die dag werd er beslist. Wij nemen nooit nog een huisdier. Nooit willen we dit verdriet nog. Nooit willen we deze pijn nog voelen. We willen onbezonnen kunnen vertrekken, op vakantie, op weekend, gewoon naar de winkel…. Zonder rekening te houden met een lief wezentje dat thuis op ons zit te wachten.

Na enkele maanden kwam het gemis… het gemis van een viervoeter in huis, een harige pluizebol die nood had aan aandacht, liefde, knuffels, spelen,… maar we hadden beslist. Voor ons geen huisdier meer. Geen kans op verdriet, geen kans op gemis, maar ook niet op de liefde en knuffels.

Tot begin september mijn lieve collega ineens begon te pronken met het nestje pupjes van haar hond Fleur.  Een hond….. Ja een stille wens die sinds maanden terug aanwezig was, de kinderen die terug knuffels te veel hadden, het gezelschap van een viervoeter tijdens de gezellig avonden alleen in de zetel…. Zouden we? Het was wel duidelijk dat de deur al even terug open stond om opnieuw een huisgenoot te verwelkomen in ons huis.

Wat begon met het tonen van een paar foto’s werd al snel het opzoeken van ras eigenschappen, maken van toekomstplannen, dubbelchecken of we dit als gezin wel aankonden. We waren er ons echt bewust dat dit niet impulsief en snel mocht beklonken worden.

Ons moto was… of we gaan er allemaal voor of we doen het niet. We nemen enkel een hond in huis als we hem/haar onvoorwaardelijk graag kunnen zien en een diamanten mandje kunnen geven. (Een gouden vonden we net iets te weinig 😉)

Het was uiteindelijk mijn vriend die de knoop doorhakte. We gaan eens kennismaken met Fleur en haar puppy’s.  Goed genoeg wetende dat dit de stap zonder terugkeer was.

Daar stonden we…4 geëmotioneerde kleine mensen voor een nestje vol wiebelende piepende puppy’s. 5 actieve slanke frêle pups en 1 iets grotere slapende puppy met een roze bandje aan. ‘Die wil ik!’, hoor ik Féline nog zeggen. ‘Die met het roze bandje.’  Een beetje spottend zei ik, dat is echt de grootste en dikste van het nestje. 😉 Maar ze is perfect. Perfect voor ons gezin.

En daar zaten we dan met ons nieuw gezinslid. We gaven haar de naam Rika. Een naam die Briek koos uit een lijstje dat door ons 4 werd goedgekeurd.

Half oktober mocht ze naar haar nieuwe thuis. Alles stond klaar. Mandje, bench, etensbakjes, speelgoed, dekentjes en duidelijk afgesproken regels onder de kinderen en ons. Rika mag niet in de zetel, slaapt in haar bench en gaat strikt naar de hondenschool. Wisten wij veel.

Het was duidelijk. De liefde die we al voelde voor dat ros, viervoetig hoopje actief wiebelbeest was enorm. We waren zeker dat dit het was. Meer liefde kan je toch niet voelen. Kon ik weten dat ze mij en de rest van m’n gezin rond haar pootje zou winden.

Ondertussen ligt ze regelmatig naast ons in de zetel, pootjes uitgestrekt…. ‘Och, op een fleeceke kan dat toch geen kwaad?!’ De momenten dat we naast haar op de grond liggen met ons hoofd mee in haar cosy cave kunnen we niet meer tellen…. Ze kan je dan echt zo aankijken met een blik van ‘moet dit echt, dit is mijn mand, mijn nest, mijn cave, geef me wat ruimte’ maar dan draait ze zich weer in een origami hoek gevolgd door een diepe zucht of Uber schattige kreun en dan zou je ze terug willen opeten.

Als mama kende ik de uitspraak ‘eigen kind schoon kind’ maar niemand vertelde me ooit dat deze uitspraak ook voor een viervoeter opgaat. Hoe hard kan ik blinken van trots wanneer er iemand zegt ‘wauw, dat is een mooie hond, zo mooi van kleur, en lief! Welk ras is dat?’

Hoe fier kan ik zijn wanneer ze flink luistert. Commando’s als zit, down, blijf, up, …. Ze doet ze vlot maar ook soms gewoon niet. En ook dat is ok voor ons. Want ze is gewoon perfect imperfect. Ons meisje.

En dan stel ik me de volgende vragen.

Is het normaal:

  • Dat ik vroeger naar huis ga omdat ik vind dat ze te lang alleen zit na 1u?
  • Dat ik de likjes van haar recht in mijn gezicht niet zo een drama vind ook al weet ik dat ze zich misschien net heeft gewassen aan haar achterwerk?
  • Dat ze desondanks de vooraf afgesproken regel ‘niet in bed’ toch elke ochtend mag komen kroelen tussen ons op bed?
  • Dat ik niet in ga op sommige afspraken wanneer ik weet dat zij niet welkom is?
  • Dat ik eerst vakantieopvang zoek voor haar en dan pas beslis of we op vakantie kunnen vertrekken? En ja ik weet het…. Het heeft even geduurd voor ik zonder haar op vakantie wilde vertrekken.
  • Dat ik haar niet wil blootstellen aan hondenschoolregels omdat onze eerste ervaring niet zo vlot is verlopen. En dat ik het nu goedpraat met de uitspraak ‘ze luistert goed, ze doet wat ze moet doen, ik heb geen nood aan een super gedresseerde hond’ (de mensen die me kennen weten dat ik het normaal anders benoem, maar ze weten ook dat ik goed ben opgevoed met respect voor ieders keuze en opinie 😉)
  • Dat ik diep vanbinnen weet dat naar een hondenschool gaan, het nog iets gemakkelijker maakt en de minder toffe kantjes er af kan halen
  • Dat ze een assortiment aan bandana’s heeft waardoor ze elke dag van de week een andere kan aandoen… ? 
  • Dat ik enorm snel panikeer wanneer ze, naar mijns inziens, iets mankeert. Ik ben verpleegkundige en kan wel wat hebben, mijn kinderen mogen al goed ziek zijn voor ik naar de dokter ga met hen maar wanneer Rika een paar uur ander gedrag stelt dan normaal heeft mijn fantastische dierenarts al een whatsapp bericht? (Ik weet ondertussen dat dit enkel is omdat zij het niet kan zeggen en mijn kinderen al 100 gezegd hebben waar ze pijn hebben)
  • Dat ik bijna nooit de dierenspeciaalzaak buitenstap zonder een leuk cadeau voor haar?
  • Dat ik wandelingen in de regen de top vind zolang zij er maar bij is?
  • ……

En het antwoord op al deze vragen, voor ons, is Ja! Dit is voor ons, heel normaal.

Het mag duidelijk zijn, we zien ze graag, heel graag, misschien wel iets te graag. Alhoewel…. Kan dat te veel liefde voelen voor je hond?

Ik ben er zeker van dat ik niet alleen ben met deze gevoelens…. Want zeg nu zelf. Kijk eens diep in je lieve viervoeter zijn ogen…. Wat zie je? Zie je het niet? Kijk nog maar eens wat beter. Ah voilà….

Nu zie je het wel die onvoorwaardelijke liefde en trouw. Want wat je ook doet, hoe slecht je dag ook is gelopen, hoe blij, verdrietig, boos je ook bent…. Die lieve kanjers staan er. Elke dag opnieuw, even enthousiast, die staarten kwispelend, zuchtig naar liefde en aandacht. En ja, er zijn dagen dat ze net iets minder lief zijn, ze net iets minder luisteren, ze net die leuke schoenen hebben voorzien van extra luchtgaten of meubelpoten hebben aanzien als kluifjes…. Maar zelfs dan…. Zijn ze perfect imperfect. Misschien dan net iets meer imperfect. Net zoals jij en ik.

5 reacties op “Zie ik mijn hond té graag? Is dit wel normaal?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gratis verzending bij aankoop vanaf €50 voor België